“Wow, mama! Kan dat echt? Jouw knuffels door dit draadje?”
Stralend keek mijn zoon van 5 mij aan. Ik had hem net iets magisch verteld. Over een gouden, onzichtbare draad die ons verbindt. Zo eentje die tegelijk onbreekbaar en heel flexibel is. En die eigenlijk niet van goud is, maar in regenboogkleuren. Want regenboog, dat is zijn lievelings.
Ik vertelde hem dat wanneer hij het regenboogtouwtje als armbandje draagt, en als ik dat ook doe, er dan liefde door het draadje stroomt. Zo naar hem toe, daar op school. En dat als hij mij mist, zijn knuffels zo door het draadje naar mij toe komen.
Afgelopen dagen volgde ik de 3-daagse Kind en Rouw bij rouwtherapeute Janet Schmidt Rouwtherapeut. Het was inspirerend en ontroerend door de mooie verhalen die Janet vertelde en door de werkvormen die ze gebruikt. De Gouden Draad was één van die werkvormen.
Het ging veel over het starten van de scholen. Hoe leerkrachten, ouders en kinderen hun weg moeten zoeken in een wereld die zo veranderd is. Dat het voor sommige kinderen, en ouders, moeilijk is om afscheid te nemen. En dat de Gouden Draad zo mooi kan werken. In de nieuwe werkelijkheid zoeken we naar verbinding en het delen van zorgen, verdriet en andere emoties.
Op weg naar de fysio vanmorgen fietste ik langs een leeg vogelnestje. Door de harde wind was het zomaar uit de bomen gewaaid. Het lag een beetje verloren naast het pad. Ik nam het mee naar huis, waar het stil was nu de kinderen weer naar school zijn. Ik keek naar de draadjes om mijn pols.
Zou het echt….?