Ik ben Marieke Viskil. Goed samen te vatten in een paar woorden. Wandelen met de hond. Moestuin. Yoga. Een goed boek. Spelletjes spelen. Een glas wijn. Of kop thee. Moeder van drie jongens. Verhalen schrijven. De krant lezen. Op zoek naar diepgang. Glitters. Met een rauw randje.

Twee jaar geleden startte ik de opleiding Omgaan met verlies voor kinderen en jongeren bij Land van Rouw. In deze twee jaar ben ik intens met het onderwerp verlies bezig geweest. Hier heb ik mijn eigen verliezen aangekeken. En dat waren er meer dan ik dacht. Ik weet hoe het is als ziekte het gezin treft. Als een zwangerschap gecompliceerd verloopt. En hoe het moederschap je uitdaagt. 

Het is fijn om ervaringsdeskundig te zijn. En eigenlijk zijn we dat allemaal. Onze ervaringen vormen ons, want het leven spaart ons niet. Zo lieten mijn ervaringen mij de achterkant van de liefde zien. Ze wezen mij de richting waar ik met praktijk Juniper voor wil staan. Bij Miriam van Kreij van Miskraambegeleiding Nederland volgde ik de opleiding Vrouwen met een miskraam goed begeleiden. Omdat dit onderwerp zo belangrijk is voor vrouwen. En daarom ook voor hun partners, kinderen en gezin. 

Tijdens mijn werk in het onderwijs werd ik steeds opnieuw geraakt door verlies wat de pubers meemaakten: echtscheidingen, ziekte in het gezin, het overlijden van familie, verhuizingen of moeizame begeleidingstrajecten op zoek naar het juiste niveau en de juiste ondersteuning bij bijvoorbeeld autisme of ADHD. Ik zag hun emoties én hun veerkracht. Hier wilde ik ‘iets’ mee. Ik verdiepte mij in communicatie met kinderen en jongeren bij How2talk2kids. Ik zocht informatie over verschillende gedragsproblemen. Volgde nascholing. Ik bleef zoeken. 

Na jaren voor de klas als docent geschiedenis in het voortgezet onderwijs werd het tijd voor verandering. Dat ging niet zonder slag of stoot. Ik vond het moeilijk om een nieuwe weg in te slaan en afscheid te nemen van mijn werk.

Juniper is een kinderboek vol metaforen over het leven. Over uitdagingen en tegenslag. Over anders leren vasthouden. Afscheid nemen en welkom heten in een magische wereld, zo anders dan de onze. En tegelijkertijd zo herkenbaar. Het is precies zoals bij ons. Mijn oudste zoon las dit boek in de zomervakantie. Het was alsof ik naar mezelf keek. Hij vond het een prachtig verhaal. Net als ik toen ik zo jong was. 

Ninnoc is een verwende prinses. Haar ouders willen dat ze meer leert over het leven. Ze sturen haar naar een groep wijze vrouwen. We zouden ze heksen noemen. In het boek heten ze dorans. De reis er naar toe is spannend. Het leven daar is eenzaam. Ze moet heel hard werken: schoonmaken, eten verzamelen en koken. Ninnoc krijgt de opdracht om een cape te weven, die haar moet beschermen. Ze spint, verft en weeft de wol zonder hulp. Zo moe als ze is, maakt ze fouten. Het weven van de cape gaat niet, zoals ze van tevoren had gedacht. Ze moet zich aanpassen. Dingen opnieuw doen. De prinses wordt er sterker van. Ze verweeft haar avonturen en ontmoetingen in haar cape. En Ninnoc krijgt een nieuwe naam: Juniper